Hastanede ilk staja başladığım günü hiç unutmadım."Acaba doğru yapabilecek miyim?"sorusu daima kafamın içindeydi ve bu beni otomatik olarak aşağıya çekti lakin bu duruma zamanla alıştım ve kontrolü Allah'ın izniyle ele geçirdim.Cihaza, ortama, hızlı tempoya ve çalışma arkadaşlarımla uyumlu çalışmaya ayak uydurdum.
İlk zamanlar çoğu şeyi uzaktan izliyorsun, düğmelere basmaya korkuyorsun çünkü yanlış bir şey yapabilirsin diye içinde acayip fırtınalar kopuyor ama bir bakmışsın ki gün geçtikçe cesaretlenmişsin ve bir bakmışsın ki kontrastı kendin ayarlıyorsun,hastayı kendin yatırıp kendin çekiyorsun.Her gün bir şey öğreniyorsun ve çekimlerde giderek iyileşiyorsun.
Tabi bu süreç öyle kolay olmadı.Yorulduğum anlar tabiki de oldu,yetersiz hissettiğim anlar da oldu ama yanımda HASAN HÜSEYİN abim gibi destek olanlar oldu,YASEMİN ablam gibi aynı şeyleri sabırla anlatanlar oldu ve bu benim işimi ciddi manada kolaylaştırdı ve bir gün bana "sen bu işi yaparsın"dediklerinde kendimin hangi noktada olduğunu gayet iyi anladım.
Şimdi atanmayı bekliyorum.Zor mu? Evet ama şunu biliyorum ki bu mesleği çok istiyorum.Artik bir "stajyer"olarak değil de Allah'ın izniyle hastanede kendi ismimle çalışacağım ve biri yanıma gelip "ben de bu bölümü okuyorum"dediğinde ben de ona umut olacağım..
Yorumlar
Yorum Gönder