Beratoryum

 Hastanede ilk staja başladığım günü hiç unutmadım."Acaba doğru yapabilecek miyim?"sorusu daima kafamın içindeydi ve bu beni otomatik olarak aşağıya çekti lakin bu duruma zamanla alıştım ve kontrolü Allah'ın izniyle ele geçirdim.Cihaza, ortama, hızlı tempoya ve çalışma arkadaşlarımla uyumlu çalışmaya ayak uydurdum. İlk zamanlar çoğu şeyi uzaktan izliyorsun, düğmelere basmaya korkuyorsun çünkü yanlış bir şey yapabilirsin diye içinde acayip fırtınalar kopuyor ama bir bakmışsın ki gün geçtikçe cesaretlenmişsin ve bir bakmışsın ki kontrastı kendin ayarlıyorsun,hastayı kendin yatırıp kendin çekiyorsun.Her gün bir şey öğreniyorsun ve çekimlerde giderek iyileşiyorsun. Tabi bu süreç öyle kolay olmadı.Yorulduğum anlar tabiki de oldu,yetersiz hissettiğim anlar da oldu ama yanımda HASAN HÜSEYİN abim gibi destek olanlar oldu ,YASEMİN  ablam gibi aynı şeyleri sabırla anlatanlar oldu ve bu benim işimi ciddi manada kolaylaştırdı ve bir gün bana "sen bu işi yaparsın"dediklerind...

NE DERİNDEYİM NE KIYIDA,ELİNİ TUTACAK KADAR ORTADA  Bazen hayat tam da böyle bir yerdir. Ne derindesin, ne de kıyıda… Bir ucu dipsiz bir denize uzanır, diğer ucu bildik, tanıdık bir kıyıya. Ama sen, tam ortasındasındır. Ne karaya çıkacak kadar yakındır ellerin, ne de derinlere batacak kadar uzak. Öylece durursun, elini uzatsan belki birine dokunur ama tam tutamazsın. İnsan çoğu zaman bu ‘ortada kalmışlıkta’ kendini kaybeder. Ne bir şeye tam ait hisseder, ne de tamamen uzak. Ne geçmişte kalır, ne de geleceğe cesurca yürüyebilir. Beklentiler, korkular, umutlar ve yorgunluk arasında asılı kalır. Bazen bir limana sığınmak istersin, bazen de açık denizde kaybolmak. Ama en çok da elini uzatıp birine tutunmak… Çünkü biliriz ki, tutunan eller yol gösterir, güç verir, umut olur. Ama ya o el sadece uzanıyorsa ama tam tutmuyorsa? İşte en yorucu his tam da budur. Bu sözü duyduğumda gözümde hemen bir deniz canlanıyor. Dalgalarla boğuşan biri değil belki ama rotasını kaybetmiş bir yolcu gibi… El...

  Sağlık alanında okurken öğrendiğimiz teorik bilgiler bir yere kadar yeterli oluyor. Asıl mesele, o bilgileri sahada uygulayabilmek. İşte tam da bu yüzden staj süreci benim için çok değerliydi. Hastane ortamına adım attığım ilk andan itibaren, hem öğrendiklerimi pratiğe döktüm hem de deneyimli isimlerden birçok şey öğrendim. RÖNTGENLE BAŞLAYAN YOLCULUK Stajımın ilk zamanlarında Mustafa abi ile birlikte röntgen çektik. Bu süreç benim için sadece görüntü almak değil, aynı zamanda nasıl daha iyi çekim yapabileceğimi öğrenmek açısından da önemliydi. Çekim sonrası oturup değerlendirdik, neleri daha iyi yapabileceğimizi konuştuk. Bu sohbetler hem teknik açıdan hem de mesleki bakış açımı geliştirmek için harika bir fırsattı. Tabii ki sadece Mustafa abiyle sınırlı kalmadı. Ali abi ile de röntgen çektik. Onun deneyimi ve verdiği tüyolar sayesinde daha net ve kaliteli görüntüler elde etmenin püf noktalarını öğrendim. Bir de sohbet muazzamdı, işi ciddiyetle yaparken aynı zamanda keyifli vaki...